De lange dagen door de woestijn hebben zijn tol geëist. Niet alleen is onze auto verzwakt, ook kunnen we zelf wel wat slaap gebruiken. We gebruiken onze rustdag in Marrakech dan ook als eerst om uit te slapen. We komen rond het middaguur ons bed uit, na een heerlijke nacht. Een toch korte nacht later, staan we vlot op en duiken weer onder de douche. Hoewel in mindere mate, laat het water dat wegstroomt nog een bruine waas na.

Op de lange wachtdag van gisteren was ons jammer genoeg niet alleen het gebroken chassis opgevallen, maar ook onze linker aandrijfas had het begeven. En hoewel we graag een kijkje hadden genomen in het centrum van Marrakech, ging onze reis vandaag naar de mechanic. Na de rust in de stad van gisternacht, was het vandaag chaos op de weg. Na een korte trip sloten we achteraan in de rij en begon het wachten opnieuw.

De monteurs hadden het weer druk en er werd vanalles geklust. Meest voorkomende probleem: de uitlaat. Terwijl we aan het wachten waren, werd het ons duidelijk dat het lastig ging worden om een nieuwe aandrijras te regelen. We waren niet de enige die opzoeken waren. Een aantal rondjes over de parkeerplaats later, kwamen er twee fransen onze kant op en vroegen of we hun nieuwe aandrijfassen wilde kopen. We zouden er veel voor hebben betaald, maar het uiteindelijke bedrag kwam uit op een luttele 40 euro voor twee. Na nog een uurtje of wat wachten, werden we door een zeer vrolijke jongen geholpen die binnen een uur niet alleen de aandrijfas had vervangen, maar ook nog de twee ‘koeienogen’ voorop. Na een snelle check van onze motor waren we klaar voor onze reis naar huis. Het was ondertussen vijf uur en over een half werden we verwacht bij de ceremonie ergens buiten Marrakech. We hadden geen tijd meer voor een douche of schone kleren, dus we vertrokken.

Een mooie dwaaltocht door Marrakech brent ons bij Fantasia Chez Ali. Een restaurant/disco/paardenbaan. Er volgt een demonstratie van extreem paardrijden en Marokkaanse zang, waana de ceremonie begon. Na het bedanken van alle sponsoren werden de winnaars bekend gemaakt. We hebben niet gewonnen…

Na de ceremonie namen we plaats aan lage tafels waar ons, in gezelschap van italiaanse players, een lekker maaltje werd voorgeschoteld. Na het verorberen van het eten met een heerlijk Marokkaans wijntje, waren we er klaar voor, het eindfeest. En hoewel ons net was verteld dat we toch echt om 6 uur weer moesten gaan rijden, was het een mooi feestje. Aangezien we er toch weer vroeg uit moesten, kozen we rond een uurtje of 2 het hazenpad en vertrokken naar ons hotel.

Na een korte nacht ging om half vijf de wekker. Met nog slaap in onze ogen stappen we ons bed uit, douchen en lopen met onze bagage naar het ontbijt. Een goede kop koffie geeft ons weer vertrouwen en we stappen in ons oranje monster. We vertrekken voor het laatste stuk door Marokko. Op naar Tanger, op naar Europa.


We staan rustig op en doen de laatste checks. We gaan twee dagen door voordat we weer in een reparatiekamp kunnen komen, dus er moet niks ernstigst breken.

Honderden viertjes zijn niet meer fit genoeg om te starten en gaan over de weg naar Marrakech. Wij gaan wel de piste op en hebben er zin in! Het startmeisje ontdekt dat we Nederlands zijn en spreekt ons meteen moed in door trots haar enige nederlandse zin op te zeggen: ” Ik wil graag naakt door het bos rennen”. Hmm, jammer dat er in de wijde omtrek geen boom te bekennen is, schat..

We gaan rijden en al snel staat het hele veld stil in 500 meter mul zand. Gelukkig is Jochem enthousiast, kan het gaspedaal goed vinden en rost ons in 20 seconden door de zandbak waar anderen uren vastzitten. Het team van Green4ward (g4w) hapt wel in het zand, dus we kunnen toch nog even graven.
Dan komt de eerste tegenvaller, terwijl wij stil staan let onze voorganger niet op en parkeert achteruit zijn bumper in onze voorkant. Wij zijn nu 10cm korter en kunnen dus in Utrecht straks nog makkelijker inparkeren.

Verder verloopt alles soepel, we leren steeds meer frans van ons routeboek en gaan bij de goede steenhoop links. We vinden een boom en houden pauze. Green4ward heeft een gastel en Jasper zet weer een goeie kop koffie terwijl we links en rechts andere teams helpen nieuwe schokdempers te plaatsen.

Tegen zonsondergang scheuren we over een eindeloze zwarte steenvlakte en genieten van een waanzinnig mooie omgeving. En dan houd alles op…
We maken klappen op iedere kiezel en ons achterwiel slingert terwijl de auto rechtdoor gaat. Ons chassis blijkt doorgebroken bij de wielophangen. Shit!

Het wordt donker en stapvoets rijdend bereiken we een klein kamp waar nog tien andere renault staan. Hulp is onderweg, vertellen zij ons. Achteraan de stoet rijdt namelijk een mobiel lasapparaat. Precies wat we nodig hebben.

De zon gaat onder, maarer is nog geen hulp te zien. We zetten onze tent op en maken ons bedje op. Dan beginnen we aan ons avondmaal, pannekoeken! Heerlijke pannekoeken met spek, kaas en andere lekkernijen. En dat midden in de woestijn onder een prachtige sterrenhemel. We duiken onze tent in en dromen over de snelle aankomst van een mobiel lasapparaat…

De wekker gaat weer vroeg en om ons heen vertrekken de eerste viertjes voor de laatste 50 km off-road door de woestijn. We staat rustig op en nemen afscheid van auto na auto. We blijven over met enkel één ander renaultje. Twee franse dames met een missen achterschokdemper. Behulpzame jongens als wij zijn beginnen we te klussen en zetten we tijdelijk een voorschokdemper achterin. De dames kunnen weer verder en laten ons alleen achter. De zon staat ondertussen flink hoog en in de schaduw van onze bolide pakken we er een boekje bij. Na plusminus 9 uur wachten, waarin elke langskomende auto een andere wachttijd aangeeft, zien we de witte Nissan aan de horizon verschijnen. We maken aan de twee franse mannen duidelijk wat er mis is en binnen drie kwartier zijn we een stuk koets armer en twee stalen platen rijker. We kunnen weer verder!

Langzaam en voorzichtig leggen we de laatste kilometer af naar de finish en het einde van ons woestijn avontuur. Onder luidt getoeter scheuren we over het laatste stuk mulle zand en draaien we de verharde weg op. Op naar Marrakech!

Door het lange wachten weten we dat we laat zullen aankomen, maar de warme douche van ons hotel en de zachte bedden zorgen ervoor dat we, langzaam maar gestaag, de bergen over rijden. De kilometers naar Marrakech lopen langzaam terug. Uiteindelijk komen we rond drie uur ‘s nachts aan bij het checkpoint net buiten de stad. We worden gefeliciteerd en krijgen de route naar ons hotel.

De trip door de buitenwijken van Marrakech valt nog zwaar. Zeker wanneer we door een nogal onvriendelijke man naar een ander hotel worden doorgestuurd. Na nog een lange zoektocht komen we bij ons nieuwe hotel aan en checken we in. Nu we weer in de bewoonde wereld zijn, zien we eindelijk weer het contrast tussen vies en schoon. We hebben een douche nodig.

De douche geeft ons heerlijk warm stromend water. Water dat voor het de kuip raakt al zwart is van ons vuil. Hoewel we op de handdoek nog een bruine waas achterlaten, voelen we ons schoon en duiken ons bed in. Het is half vijf.


Weer een schitterende dag gehad in de leegte van oost Marokko.

Na de duinproef van dinsdag gingen er woensdag al minder 4′tje de woestijn in voor wat een hele zware etappe zou worden. De instructies waren ingewikkeld
(‘Rij 7.4 km op 240 graden en keer bij “de boom” 169 graden.’) En na twee uurtjes lekker rijden waren we het goede pad kwijt en begonnen we te dwalen. Gelukkig konden we dankzij een goed kompas en paar spannende hobbels na tijdje weer de stofwolken van scheurende viertjes aan de horizon zien…
Nog geen half uur later zaten we muurvast. Net als tientallen achter, naast en voor ons, en konden mekaar allemaal fijn een paar uurtjes duwen en uitgraven.gelukkig kwamen we netjes half zes in het bivak.’s morgens werd duidelijk dat  we niet de enige waren die gedwaald hadden. De laatsten kwamen 10 uur na ons binnen en we zijn ruim 300 plaatsen in het klassement geklommen!

We hebben nog een lange avond  gesleuteld om samen met  het team van Green4ward om  weer topfit te verschijnen aan de start van de meerdaagse marathon etappe.


Na goede nachtrust vertrokken we deze ochtend weer richting Stade de France. Onze auto was al gekeurd, dus we konden direct parkeren. Vandaag waren er zowaar nog meer viertjes aanwezig dan gisteren.

Na een lang frans verhaal van alle sponsoren, werd er afgeteld en vertrokken alle renault’s in een lange stoet door parijs.

Na een lange rit van bijna 800km zijn we nu nog 100km van de spaanse grens verwijderd. Onze tent staat op een mooie parkeerplaats langs de snelweg en ons bedje roept ons. Vandaag nog geen foto’s of route. Die komen zo snel mogelijk!


Vanochtend ondergingen we de strenge technische keuring. In het 4L-startdorp stonden honderden Viertjes stomend, ronkend en toeterend klaar voor de nieuwsgierige fotografen, toeristen en andere deelnemers. In Frankrijk blijkt de Renault 4 verkrijgbaar in practisch alle kleuren, en in variaties van afgetrapt-standaard-met-vele-extra’s tot uitgedost om de Everest mee op te kunnen. Een erg mooi gezicht.

Maar toen onze eigen keuring. Terwijl Franse mannetjes gestresst om onze wagen dribbelden, en overal in, onder en tussen gluurden, werden we bestookt met vragen in een onbekende taal over onbekende Franse verzekeringen. Daarna volgde nog een scala saaie administratieve keuringen, gelukkig uitgevoerd door mooie Franse meisjes, en ineens was alles in orde. We zijn goedgekeurd! Johan, bedankt, je hebt het weer gedaan!

We hebben nog wel wat last-minute sleutelwerk moeten verrichten vandaag, omdat we zowel olie als uitlaatgassen lekken. Dit laatste is gelukkig opgelost en met het eerste hopen we gewoon het einde te halen.

Nog een nachtje slapen, en dan gaan we van start richting Marrakech.


Vandaag was de eerste etappe en we hebben echt een topdag gehad!

Vanochtend moest er natuurlijk nog een hoop last-minute gebeuren, maar samen met het Groningse team Green4ward zijn we vanmiddag 1 uur vertrokken uit Utrecht. Ons oranje monster liep prima, en zonder moeite zijn we Nederland, Belgie en Frankrijk doorgescheurd.

Tegen achten kregen we de Eiffeltoren in zicht . En nu zitten we in een heerlijk luxe appartement in een banheur van Parijs, (een gebied berucht om het uitbranden van auto’s), en heeft onze gastheer 2 blauwe ogen en een gebroken neus. Maar onze auto staat achter een groot hek en gelukkig gaat het hier vaak verder ook wel goed. Morgen zullen we richting Stade de France gaan om ons voor te bereiden op de start donderdagochten. Morgen meer vanuit het startdorp bij Stade de France.


Mede mogelijk gemaakt door: